,,Spóźnieni kochankowie'' William Wharton

Autor: William Wharton
Gatunek: powieść
Ilość stron: ~350
Tytuł oryginału:
Rok pierwszego wydania: 1991
Rok wydania polskiego : 1993
Ocena:  8/10

Dziwna. Zaskakująca. Łamiąca tabu. Ale... piękna.
Szczerze mówiąc nie wyobrażam sobie samej siebie jako  żony za kilka/naście lat. Nie chcę, boję się odpowiedzialności . Ale sięgając po ,,Pamiętnik'', ,,Jeden dzień'' czy ,,Spóźnieni kochankowie'' właśnie, lubię myśleć, jakby to było być w centrum takiej historii. Być Allie, Em czy Mirabelle. Pozwala mi to też głębiej przeżyć lekturę, wczuć się w rolę i zastanawiać się, co ja bym czuła na jej miejscu. I o ile w innych książkach jest łatwiej, to jak wyobrazić sobie, że jest się siedemdziesięcioletnią, niewidomą kobietą? Ciężko. I może dlatego tak miło wspominam tę książkę.
Czytałam ją jakieś 3 lata temu, w wakacje, ot tak, z nudów. Początkowo niechętnie, bo budziła we mnie dziwne uczucia, nie byłam do końca przekonana, czy chcę wgłębiać się w poznawanie tak dziwnej historii. Bo co może być pięknego w romansie biznesmena i niewidomej staruszki ? Wydawało mi się, że nic, ale z każdą stroną wciągałam się coraz bardziej.
Cóż powiedzieć o tej książce ? Szczerze-nie mam pojęcia ;) Piękna historia miłości, która, wydawać by się mogło, jest niemożliwa. Momentami <dobra: bardzo często>książka przesłodzona , historie wyolbrzymione, pisana z patosem, a mimo to : aż chce się czytać dalej ! Momentami też nudnawa, ale za to kiedy indziej wciągająca, że aż nie można się oderwać.
W moim odczuciu, książka pozwala nam wierzyć, że miłość jest możliwa zawsze, w jak fatalnej sytuacji byśmy nie byli. Że może nas spotkać akurat,gdy siedząc  na rynku będziemy  karmić gołębie :)
A! I jeszcze jeden, osobisty aspekt: to ta ksiażka wpłynęła na to, że tak bardzo pokochałam Francję !
Piękna historia. I tyle :)